شعر
دیدم رخ بخشـداری زرد و دِلَکَـش خونیــن افسرده صفای او واز هجرِ کسی غمگین
گلهاش بپژمــرده ، سنگین نفسی دارد گوئی که خـزان یورش آورده به فــروردین
آنجا که گِره بگشود هــر کـارِِ فرو بستــه دیدم گــره افتــاده ؛ بر کارِ خودش چندین
آنجاکه به هرقشری ارباب رجوعی داشت دارا ز در پشتـــی و از دربِ دگــر مسکین
آنجا که یکی عاشق در رأسِ امورش بود فرهنگی و فــرزانه ؛ وارستـه و نیک آیین
درشهر چنان شهره؛ازخوبی و خوش‌رایی از خلق به دامانش بســیار گلِ تحسین
صاحب نظــر و دانا ؛ در کارِ کـلانِ خویش خوش‌منظر وخوش‌منظور پرورده علم ودین
تارفته زبخشداری بخشی‌است پریشاندل داریم یکی خواهــش از جملــه مسئولین
در صورتِ امکان او ؛ منت بنهـــد بـر مــا و از لطفِ شمــا آید ؛ بــر جایگـــهِ دیرین
پایانِ خوش خدمت ؛ برخـــادمِ بی منـت بسیار مبارک باد ؛ بر جان و تنش شیرین
شیبانی ازین بابت خشنود ولی مائیم بی او همگان غمگین؛شهراست پرازنفرین
از رودکی آموز ای (صـــابـر) که تو باز آری با لطـــفِ خـدا ؛ بـــاری آن دادگه زریـــن